I
Kiedy wylądowałem w republice sumienia,
było tak bezszelestnie, że gdy ucichły silniki,
słyszałem głos kulika wysoko nad pasem startowym.
Urzędnik imigracyjny, starzec w marynarce
z samodziału, wyciągnął z kieszeni portfel
i pokazał mi zdjęcie mego własnego dziadka.
wszystkich słów naszych tradycyjnych zaklęć
przeciw niemocie albo na odwrócenie uroku.
Ani śladu tłumacza, bagażowego, taksówki.
Trzeba było samemu dźwigać własne brzemię
i wkrótce zanikały symptomy ukrytej wyższości.
II
Mgła jest tam złym omenem, za to błyskawica
oznacza dobro powszechne; w czas burzy
rodzice zawieszają kołyski z dziećmi na drzewach.
Najcenniejszy minerał to sól. Podczas porodu
lub pogrzebu przy uchu trzyma się morską muszlę.
Barwniki i atramenty wytwarza się z morskiej wody.
Świętym symbolem jest stylizowany statek.
Jego żagiel to ucho, maszt – pochylone pióro,
kadłub to usta, stępka jest szczeliną oka.
Przy wprowadzeniu na urząd, przywódcy
muszą zaprzysiąc respekt dla praw niepisanych
i zapłakać w pokucie za własną zarozumiałość –
a także na znak wiary w to, że wszelkie życie
wzięło się z soli łez, które uronił ongiś
bóg, gdy przyśniło mu się, że jego samotność jest wieczna.
III
Gdy opuszczałem ową oszczędną republikę,
rąk nie obciążał mi bagaż: celniczka
pozwoliła mi wywieźć tylko samego siebie.
Stary urzędnik powstał, przyjrzał się mojej twarzy
i oświadczył, że mocą odpowiednich ustaw
przyznano mi oficjalnie podwójne obywatelstwo.
Po powrocie z republiki mam się uważać
za jej przedstawiciela i w razie potrzeby
przemawiać w jej imieniu we własnym języku.
Ambasady – wyjaśnił – są wszędzie, lecz każda
z nich działa niezależnie, a ambasadorów
nigdy nie zwalnia się ze stanowiska.
Seamus Heaney
przekład Stanisław Barańczak
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz