Smutna dziewczyna z fotografii
płakać nie umie, nie potrafi.
Trzyma na ustach liść uśmiechu
i jest jak drewno bez oddechu
smutna dziewczyna z fotografii.
Nie ma już nic pomiędzy nami,
zgasły wieczory z księżycami
i lasy zgasły, gdzie igliwie
nosiło stopy twe wstydliwie.
Tadeusz Nowak
Witaj,
OdpowiedzUsuńprzez chwilę mnie nie było, przepraszam ale musiałem wyskoczyć po papierosy;)
Sporo nowych wierszy, Nowaka też, i cóż stale się upewniam czytając Go, że uwielbiam jego wiersze. Ten jest prosty (czytaj łatwy do skomentowania). Co mnie w nim urzeka, ano niesamowitość melancholii w jaką został wyposażony podmiot liryczny. I ta smutna uśmiechająca się dziewczyna z fotografi, czy ukochana ona była, czy umarła, odeszła. Tak mało o niej wiemy.
pozdrawiam
tb
Czyżby Cię nie uczono, że palenie szkodzi? Cieszę się, że już wróciłeś z kiosku:)
UsuńTak. Zjawiskowa dziewczyna, cudowny wiersz, wielki Poeta...
Pozdrawiam
Witaj,
OdpowiedzUsuńwidzę że redagujemy i zmieniamy swoje listy (kiedyś w czasach papieru niemożliwe) - w zależności od nastroju?. Ale ja ten wczorajszy zdążyłem przeczytać i na niego właśnie odpowiem - dziękując za serdeczne przywitanie. To miłe być witanym i to ciepło, i jeszcze za spontan jaki w nim był.
Co do dziewczyny, o wierszu myślę, to nawet nie wiem czy zjawiskowa, niewiele o niej.
Podoba mi się w tym wierszu to, że na niewielkiej przestrzeni słowa, widzę doskonale
tę scenę i trzymającego zdjęcie i czuję do tego jego stosunek do niej nie musząc przedzierać się, jak u Tadeusza przez znaczenia słów, by dotrzeć do wiersza.
Pozdrawiam - jesiennie i melancholijnie nam się zrobiło w głównym nurcie.
A ja kocham jesień, jesienią się urodziłem i jesień uwielbiam.
Do zobaczyska
tb
Witaj,
Usuńto było głupie i dziecinne z mojej strony. Przepraszam:*
Ja też bardzo kocham jesień:)
Pozdrawiam:)