 |
| Hermann Hendrich - Boginie wiosny i olbrzym |
Czytam poetę. Tak się światło czyta,
Tak śnieg się czyta, tak się czyta ciszę.
Jego literom w nocy towarzyszę.
W nich świerszcz się mroku o gwiazd drżenie pyta.
W nich z starym garnkiem serce się jednoczy,
Stłuczonym dzbanom w nich nadano imię.
W nich to, co małe, staje się olbrzymie.
Wraz z umarłymi zegar w mroku kroczy.
W nich cień się z kwiatem, a kwiat z mgłą się zgadza
I zaśpiew skrzypiec z zaśpiewem czajnika
I świeca płacze, że tak szybko znika,
Że taka silna nad nią ognia władza.
Czytam poetę, co jest bardzo stary
I zapomniany jak zbyteczne rzeczy,
I jego słowo mnie z ciemności leczy,
Szarą zwyczajność przemieniając w czary.
Włodzimierz Słobodnik
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz