Bossa Nova Solannowa - Michał Rusinek

Bossa Nova Solannowa

A ja jestem dzieckiem smutku.

Płyną łzy i pomalutku

zastygają w soli grudki.

Takie grudki, jakie smutki.

Gdy za dużo smutków wszelkich

lub gdy jeden – za to wielki,

to tryskają łez fontanny

i wnet stygną w kształt Solanny.

Do-re-mi-fa-sol – Solanna,

najsolenniej łez zachłanna.

Sól w krąg sypie, niby manna,

gdy się sączy nieustanna

bossa nova solannowa

solannowa bossa nova.

Jestem w twoim oku solą,

samotnica – tańczę solo.

Każdy dotknąć mnie się lęka,

bo się rozsypuję w rękach.

Czasem zaś jak Lota żona

stoję w deszczu zamyślona,

rozpuszczając się powoli.

Ginę z braku parasoli...

Do-re-mi-fa-sol – Solanna...

Łaknę łez, nie słodkich dżdży –

słono płacę za te łzy –

więc we łzach, kochany, toń,

a ja chwycę twoją dłoń,

wtedy weźmie nas na hol

nova bossa – anna sol.

Michał Rusinek