Witkacy - Bezkrwista twarz przezroczysta

*** (Kuzyn do widma: Czytałem ci wtedy ten wiersz)

AI 2024

Bezkrwista twarz przezroczysta,
Śmiertelna maska uroczysta,
Płoną gromnice grobowe,
Ktoś mówi nudną mowę.
W chwil straconych rozpacz głucha,
Pustka w domu czeka ducha,
Strachem męczy, wyrzutami,
Czemu w życiu zawsze sami?
A po śmierci połączeni!
Już się nigdy to nie zmieni.
Straszliwe trupa milczenie.
I wyrzutów potwierdzenie.
Myśl szalone daje skoki,
W zaświaty zaczyna wierzyć:
Nieodwracalne wytoki
Własną niemocą mierzyć...*

Stanisław Ignacy Witkiewicz Witkacy (z dramatu W małym dworku, 1921)


*Pisane w r. 1911 [przyp. autora]

Bolesław Leśmian - *** (Mrok na schodach. Pustka w domu.)

*** (Mrok na schodach. Pustka w domu.)

AI 2024

Mrok na schodach. Pustka w domu.
Nie pomoże nikt nikomu.
Ślady twoje śnieg zaprószył.
Żal się w śniegu zawieruszył.

Trzeba teraz w śnieg uwierzyć
I tym śniegiem się ośnieżyć –
I ocienić się tym cieniem,
I pomilczeć tym milczeniem.

Bolesław Leśmian (z tomu Dziejba leśna, pośm. 1938)

Tomas Tranströmer - Czarne widokówki

AI 2024

Czarne widokówki

I

Kalendarz zapisany, przyszłość nieznana.

Kabel nuci pieśń ludową bez ojczyzny.

Śmieżyce w ołowianym morzu.

    Zmagania cieni w przystani.

II

Pośrodku życia bywa że śmierć przychodzi:

bierze miarę z człowieka. o tej wizycie

zapomina się, życie trwa. Lecz garnitur

    szyje się cichcem.

Tomas Tranströmer (z tomu Dziki rynek, 1983)

przetłumaczył Leonard Neuger

Emily Dickinson - Sypiąc się z Sit z Ołowiu

AI 2024

311 It sifts from Leaden Sieves

Sypiąc się z Sit z Ołowiu

Oprósza Drzew wierzchołki -

Alabastrową Wełną

Wypełnia zmarszczki Drogi -

Wygładza Cerę Twarzom

Szczytów i Nizin - od Wchodu

Znów do Wschodu zaciera

bruzdy  na Czole Globu - 

Każdą ze Sztachet Płotu

Spowija białym Runem,

Aż jej nie widać - składa 

Niebiański Podarunek

Pniom - Kominom - Badylom

W opuszczonej przez Lato

Izbie - w Przestrzeni Pól,

Niezapomnej Żniw - lecz ona za to

Byle Palik - jak Przegub Królowej -

Otula w Koronek Biele -

I każe zniknąć - jak Duchom -

Swym Pomocnikom w tym Dziele - 

Emily Dickinson

przełożył Stanisław Barańczak

Nuala Ní Dhomhnaill - Muzyka w eterze

Muzyka w eterze

do wiersza 'Muzyka w eterze' Nual'i Ní Dhomhnaill AI 2024

Leniwy poranek w łóżku, miałabym sobie żałować?

Czyż nie spędzam całego życia

wożąc marudne dzieci do szkoły?

Dziś rano są daleko,

a w dodatku, jak cudownie, 

wszędzie w Irlandii

spadł śnieg.

Wciskam guzik, Raidió na Gaeltachta

podaje prognozę pogody na dziś.

"Na drogach jest szklanka, zwłaszcza we wschodnich hrabstwach,

Główna droga do Dublina to jedna wielka tafla lodu,

a boczne zablokował śnieg.

W ciągu dnia w całym kraju

spodziewane są śnieżyce. W wielu miejscach

jezdnie będą śliskie. Temperatura utrzyma się

poniżej zera. Wydano ostrzeżenie przed wichurą."

Naciskam znowu i Program Trzeci BBC

wypełnia pokój radosną muzyką - 

to Las Cantigas de Santa Maria z trzynastowiecznej Hiszpanii.

Słyszę w tych pieśniach jak echo mauretański głos

i pobrzmiewają w nich dzisiejsze arabeski

i długie monotonne melodie Arabów,

chociaż król Kastylii, Alfons X Mądry,

który je zebrał i spisał, nie byłby zbyt szczęśliwy,

gdyby mu to powiedzieć.

Nieważne; nawet pod sekciarskimi rządami

muzyka przetrwa i zwycięży.

Wstaję.

Niebo jest przejrzyste a świat całkiem pusty,

krajobraz wokół zupełnie się zmienił.

Czuję się tak pewnie jak kartka gotowa

na zapis historii mojego życia.

Muzyka jest wspaniała.

Słyszę w niej wschód słońca

i jego trójmiarowy taniec na niebie

o mroźnym poranku, takim jak ten,

w Hiszpanii bodaj siedemset

lat temu. Przynosi

kolory i kształty, nagle

błyskające w moim umyśle,

białym jak papier,

czystym i desperackim

jak ziemie wyludnione przez Wielki Głód,

pokryte śniegiem.

Nuala Ní Dhomhnaill (z tomu The Water Horse [Koń Wodny], 1999)

według przekładu Eiléan Ní Chuilleanáin

przełożyła z angielskiego Krystyna Dąbrowska