Pieśń o suce - Sergiusz Jesienin

Pieśń o suce

Rankiem pod żytnim brogiem

Gdzie się złocą rogoże w rząd,

Oszczeniła się suka siedmiorgiem

Siedmiorgiem rudych psiąt.

Do wieczora czule je pieściła,

Przygładzała językiem sierść,

I spod brzucha ciepłego spływał

Podtajały, ogrzany śnieg.

Wieczorem zaś, kiedy kury

Siadają na grzędę w sznur,

Wyszedł gospodarz ponury,

Wszystkie siedem powsadzał w wór

Po zaspach suka biegała

I śpieszyła tuż za nim w ślad,

I tak długo, tak długo drżała

Wody niezmarzłej gładźŸ.

A gdy ledwo wlokła się z powrotem,

Zlizując z boków swych pot,

Wydał jej się miesiąc za płotem

Jednym z siedmiorga psiąt.

Dźwięcznie niebiosom sinym

Skowycząc zwierzała ból,

A księżyc-młodzik płynął,

Skrył się za pagór śród pól.

I głucho, jak w datku żebraczym,

Gdy rzucą jej kamień na śmiech

Potoczyły się oczy sobacze

Złocistymi gwiazdami w śnieg.

Sergiusz Jesienin

przekład Seweryn Pollak