i zapatrzyłem się
w tę wodę głęboką,
dałem jej się unieść daleko,
poza granice rezerwatu.
rzeka niosła mnie długo,
prąd nie był silny.
spodobało jej się,
a ja
zakochałem się w powolnym nurcie.
i odnalazłem sens w jej toni,
dałem się pochłonąć
na zawsze.
Krzysztof Jakub Bielski
Witaj,
OdpowiedzUsuńodkryłem tu znów ciekawą postać. Krzysztof Jakub Bielski i jego wiersze. Warte są czytania. Zanużam się w nich od razu, proste, napisane łatwym językiem i zrozumiałe, jednocześnie natychmiast zabierają nas w świat poezji. Wspomnienie - oparte na konkrecie - odsyła do wybraźni i świata własnego lirycznego ja. Mamy tu i uczucie i liryzm opisu i kompozycję precyzyjnie oddającą klimat.
Bardzo dobry wiersz - będę czekał na inne.
:)am
Ach, Bielski… Jeszcze rok temu zaczytywałam się nim do tego stopnia, że nastąpił przesyt i najwyraźniej musieliśmy od siebie odpocząć:)) Podobnie miałam nie tak dawno z Gałczyńskim i Osiecką, poezję których od wieków pochłaniam w ilościach hurtowych, a jednak przez kilkanaście miesięcy prawie w ogóle ich nie czytałam. Serdeczne dzięki za przypomnienie Krzysztofa Jakuba Bielskiego. Dzięki Tobie zauważyłam, że kwarantanna minęła i znowu jestem głodna jego mądrych i cudownych wierszy. Tak więc z Nowym Rokiem – bielskim krokiem! Ruszam ci ja;) Nieustająco Cię pozdrawiając:)
OdpowiedzUsuń