Darmodziej - Jaromír Nohavica

Darmodziej

Karelowi Šiktancowi

Słyszałem jego krok wzdłuż mojej kamienicy

Utkwiłem chciwy wzrok, gdy kroczył po ulicy

Chorałem flet mu brzmiał donośnie - niczym dzwon

I był w tym cały żal i czerń tysiąca wron

I wtedy zrozumiałem nagle - że to on

Na boso zbiegłem w dół wyszedłem mu naprzeciw

W podwórzu głodny szczur buszował w stercie śmieci

Przy bokach ciepłych żon gdzie chuć z miłością śpi

wtuleni w kołdry schron rodzinny grali film

A ja tak chciałem znać odpowiedź - dokąd iść

Po bruku gnałem w dół, żeby mu zabiec drogę

Miał płaszcz z wężowych skór i wokół wiało chłodem

Obrócił ku mnie twarz swe oczy pełne wron

A blizny dawny blask skrywały niby szron

I wtedy zrozumiałem nagle, kim był on

Ze strachu ledwo szedł i słaniał się jak kloszard

Do ust przykładał flet od Hieronima Boscha

W niebie się księżyc tlił jak lampa w ciemną noc

jak mój sumienia krzyk, gdy rzyga schlane w sztok

I że to jest Darmodziej czułem że to właśnie on

Mój Darmodziej, miłość gra, wierny naszym losom

Bard, który zna wszystkie sny i przemyka nocą

Mój Darmodziej, słodki grzech z jadem pod językiem,

Gdy sprzedać chce to co ma - igły ze słownikiem.

Przez miasto wczoraj szedł ot - zwykły domokrążca,

A drogi jego kres znaczyła krwawa wstążka

Flet jego wziąłem ja, a brzmiał mi niczym dzwon

i był w nim cały żal i czerń tysiąca wron

I wtedy już wiedziałem, że ja to on

Wasz Darmodziej, miłość gram, wiernym waszym losom

Bard który zna wszystkie sny i przemyka nocą

Wasz Darmodziej, słodki grzech, z jadem pod językiem

Gdy sprzedać chcę to co mam - igły ze słownikiem.

Jaromir Nohavica
przeł. Antoni Muracki