Co słowa nierozważne jak dziecko sepleni
I lęka się dotknąć spragnionego ciała
Ręką, by ręka od pieszczot nie drżała.
Lecz widziałem ludzi, co toczone słowa
Przyjmowali w darze i sztuczne westchnienia,
Nie wiedząc, że w słowach jest tylko połowa
Miłości i druga połowa cierpienia.
Taką miłość cenię, co sen zrywa z powiek,
By dokończyć zdanie złamane w połowie,
Dla której zbyt krótkie są lata kochania
I długie jak noce -- sekundy czekania.
Tadeusz Nowak
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz