Jan Polkowski - Wspomóż nas, Panie

AI 2024

Wspomóż nas, Panie

Przemówił wtedy we wszystkich językach świata 

(słowa wydawały się wszystkim znajome) 

jednak tłok i wrzawa nie pozwoliły 

nie tylko zapamiętać ale i zrozumieć 

tej historii którą opowiadał. 

Później każdy przypominał sobie coś innego 

jakieś okruchy fragmenty: 

zwierzęta które odeszły z ziemi depcząc 

powierzchnię mórz ludy spożywające krę 

kobiety z popiołem w piersiach jasne jabłonie 

nad płonącym starcem 

bóg umywający buty policjantom. 

Tymczasem ciemność obejmowała niebo 

i ziemię. 

Na opustoszałych stadionach 

wiatr toczył butelki szamotał się 

z nadpalonymi gazetami.

Jan Polkowski z tomu To nie jest poezja 1980

Aby się wypełniło Pismo, rzekł: Pragnę - Jan Polkowski

"Aby się wypełniło Pismo, rzekł: Pragnę"

Błądząc, kamieniejąc. (Ale zdarzy się, że wysłucham
ostatnich słów Haydna: usłyszę Cię, Boże.)

Dziecko nuci, szuka melodii, milknie, słucha
własnego serca.
Ale zdarzyło się, że zobaczyłem jak nikniesz, rozsypujesz się,
jak połyka Cię wiatr. Wypełniasz swoją przeszłością i przyszłością
odpychające Cię godziny.

(Milcząc, błądząc.)
Gdy on w jasnowidzącym oratorium unicestwia
(śmierć.)

Jan Polkowski