Wiem, że nic, nic nas ze sobą nie łączy,
głupiutkie świerszcze wśród traw mieszkające,
wieczorem jednak radość we mnie wzbiera,
kiedy pomyślę, gdy okno otwieram,
że moi mali przyjaciele chcecie
szepnąć w zachwycie: pięknie jest na świecie
– i tak jak łąka, która pocieszenie
w mój pokój wnosi z wonnym swoim tchnieniem
i siano ciepłe z powiewu przybojem,
księżyca żagiew, gwiezdnych iskier roje,
tak i wy teraz rozśpiewanej duszy
swej pozdrowieniem pragniecie mnie wzruszyć,
budując z dźwięków, muzyką łagodną
swą wznosząc wokół posłania mojego,
nad ruinami dnia podnieconego,
to, co radością naszą tak pogodną
bywało niegdyś: cud cichy, spokojną
noc letnią dźwięczną, szczęśliwą, upojną.
Lőrinc Szabó
przełożył Bohdan Zadura
A tak sobie jak co dzień w blogu grzebałem i znalazłem wreszcie ten wiersz o lecie łące i świerszczach. A że tęsknię za nimi - mam ich trochę w pamięci - w tym roku nawet październikowe - to i ten wiersz bardzo mi się spodobał - i pragnę już do tej letniej nocy.
OdpowiedzUsuń:)am
:) Bardzo lubię takie bajkowe klimaty w wierszach... Pozwalają Krainę Baśni z dzieciństwa zamieniać w Krainę Poezji ludzi dorosłych - a wg mnie to ta sama kraina:) Miłosz to zresztą udowodnił w swojej 'Krainie Poezji' - kocham ten jego wiersz.
OdpowiedzUsuńA świerszcze? Świerszcze to takie tajemnicze owady zamieszkujące Tu i Tam:))