 |
| AI 2024 |
Coraz to z Ciebie jako z drzazgi smolnej
Wokoło lecą szmaty zapalone
Gorejąc nie wiesz czy stawasz się wolny
Czy to co Twoje ma być zatracone
Czy popiół tylko zostanie i zamęt
Co idzie w przepaść z burzą.
Czy zostanie
Na dnie popiołu gwiaździsty dyjament
Wiekuistego zwycięstwa zaranie?
Cyprian Kamil Norwid fragment z dramatu Za kulisami, 1865-1866
Chciałam napisać: Jakże się cieszę, że jesteś, Magdo. Ale widzę, że opublikował ten post Pan Mateusz... Mam ogromny sentyment do tego miejsca... Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńPostaram się nie zawieźć oczekiwań. Pozdrawiam.
UsuńWitaj Joanno :) Mateusz to długoletni komentator na tym blogu. Poza tym wymienialiśmy prywatnie setki maili itd. Przez lata zdrowo mnie ochrzaniał, że przestałam publikować wiersze, a ja od lat kompletnie zatraciłam się w prozie. W końcu mu odpisałam (i poprosiłam), żeby kontynuował blog sam, jak mu tak zależy :))) ...a ja może czasem wtrącę jakiś wiersz...No i stało się światło! Buziaki i pozdrowienia.
OdpowiedzUsuńCieszę się, Magdo, że jesteś i że jest p. Mateusz i ten blog, ponieważ to miejsce jest perełką wśród blogów, które nic nie wnoszą. Uściski i serdeczności!
UsuńMateusz, kocham ten wiersz niemożliwie! Aż się dziwię, że dotąd nie było go dotąd na blogu. Szok. Szczególnie, że na YT mam w 'ulubionych' mam go w interpretacji Stana Borysa https://www.youtube.com/watch?v=kA18zO6-mgU&ab_channel=Mariff77
OdpowiedzUsuńMagdo, ja kocham go od przeczytania Popiołu i diamentu!
Usuń