Że lampa, że krąg światła, że kartka z zeszytu
- wiem; i chrzęst spierających się na twarzy rysów
I limfy szloch i tkanek łkanie i gruczołów
Gruchanie; stół podobny do drugiego stołu;
Smutna zgoda pośladków na zwyczajne krzesło
I upór serca, które kontroluje metrum;
Też, że tętnienie tętnic, że długi żal żył,
Czułe wołanie nerwów, rozpaczliwe krwi
Zaklęcia, wiem; swędzenie tłustych włosów, guz
Zbuntowanego mózgu, że bezsenność: snu
Hostia postna lub jawnie wypluta; lecz ręki
Pewność, bo śmierć za murem wzniesionym z dwuwierszy.
*
Lecz nagle zwisła ręka
I wolne palce czeszą
Chłodne włosy przeciągu,
Co przechodzi pod krzesłem;
Ołówek z dłoni wypadł,
Ale ciąg dalszy pisze
Śmierć, która już nie boi
Się światła jak w dzieciństwie
Gdy wzrok Ci ponad kartkę
Uciekł - ku jakiej wizji,
Że oczy, jak wędrowcy
Gdzieś w lodowcu, zastygły?
Rafał Wojaczek
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz