Jeszcze sny
rozwinięte pieniły się na masztach
i w kościołach wilgotne dzwonki
wspinały się do ramion słonych
po wysmukłych łodygach naw.
i zatrzymali się głosem zdziwionym
w pośrodku codziennych spraw.
Jak witraże
oczu klęczące zorze
w pryzmatach światła wysokich.
W habitach ciszy brodzili bezradni w wieczorze
nie wiedząc co począć z prawdą cięższą od grzechu.
Trójkąty płonących miast mieściły się w dłoniach
zacisznych jak łupinach orzechów.
Ten czas
wieścili już prorocy o brodach rozwianych szałem,
łamali słowa jak świece w twardych wersetach psalmów,
w krzakach płonących usta na grozę wołały,
że przyjdzie, że przyjdzie ten dzień w łunach upalnych.
Poeta, biały chłopiec o dłoniach kruchych jak pióro
wiedział już dawno o tym, kiedy w literach wierszy
wróżba pisała się sama i kształtem pochmurnym
wiodła sprawy ku światłu uwięzionemu w śmierci.
Wróżbici posępni jak zmrok widzieli w wnętrznościach zwierząt.
Z lotu ptaków poznali, z kadzideł wełnistych słupów,
że przyjdzie ten dzień, o który swą władzę poszerzą
i ziemię w palcach rozkruszą jak perłę z wyśnionych łupów.
Jeszcze sny
rozwinięte falowały na masztach,
niedziele były palmowe, dni rozsuwały się w kwiatach,
gdy ten dzień gniewnie opadł, w modlitwy uderzył jak kasztan,
perspektywy ulic podpalił wichrem husarskich skrzydeł,
tętentem kopyt wybuchnął oddzwaniającym w zaświatach.
Tadeusz Gajcy
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz