Długo mnie obchodziła polem, borem, lasem,
źdźbła wzrostem, krokiem mrówki i strumieniem nagłym,
aż jak myśl niewidzialnym przyszła krajobrazem
i wszystkie widnokręgi na oczy mi spadły.
tak wszechogarniające jest moje olśnienie,
ani łzą spłynąć, ani ulecieć obłokiem,
wyschły źródła, wiatr opadł, wygasło pragnienie.
Gdzie jestem i czym jestem? Skąd ten spokój we mnie?
Nic się nie miota, burzy, nie rzuca, nie pędzi.
Krew przepływa przez serce tak cicho śmiertelnie,
że słyszę przelot ptaków z życia do pamięci,
Czy jestem kroplą w morzu, śniegiem zeszłorocznym,
wspomnieniem, które toczy niepamiętna rzeka?
Czy jestem z krwi i kości, czy też zaobłocznym
zapisanym na wodzie marzeniem człowieka?
Jawa się we mnie ze snem plącze, przestrzeń z czasem,
lądy me schodzą w morza, me słowa w milczenia,
tylko wciąż mnie obchodzi polem, borem, lasem
ona, ziemska jak niebo, słoneczna jak ziemia.
Zbigniew Bieńkowski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz