 |
| Pompeja - fresk |
To, co umarło
lecz żyje w nas.
To, o czym szepcze
powietrze i proch.
Te puste, martwe ulice,
te studnie pamiętające
wodę zamierzchłą
i dzbany zamierzchłe.
Malowidła, pokryte czasem,
Malowidła, kradnące pamięci
barwy i kształty.
Na dnie oceanu
miasta nieżywe,
jak wielkie ryby,
lewiatany zamierzchłego prażycie.
Pompeje i Atlantydy.
Ptaki śpiewające nad Pompeją
to potomkowie
zamierzchłych ptaków.
Drzewa pompejańskie
to potomkowie
dawno umarłych drzew.
Kształt psa,
który pozostał
tu odciśnięty,
szczeka na własną śmierć,
jak na czarnego łachmaniarza.
Włodzimierz Słobodnik
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz