Zdziczenie obyczajów pośmiertnych - Bolesław Leśmian

Louis Royo

Zdziczenie obyczajów pośmiertnych

I nie ma tu na świecie tego, co być miało

Ani ciał utrwalonych, jak słowo to słowo: ciało,

Ani drzew zieleniących, tak jak drzewom zda się,

Ani ptaków, ujętych ściśle w kształty ptasie -

Ani rzek, co na zawsze są dla siebie rzeką -

Ani dali, zbyt pewnej, że tak tkwi daleko -

I psa nie ma - psa nawet, co w mrokach psiej budy

Mógłby w sobie byt własny śnić za własne trudy.

Trzeba to wszystko sycić wciąż, jak ogień święty -

Bo zgaśnie, lada wichrem bez żalu zdmuchnięty.

Trzeba drzewu dopomóc - śpiewem i żałobą -

I wszystkim konającym, co pragną być sobą

I ginąć nie tak marnie, jak wszelki proch ginie.

Lecz inaczej - osobno - wyłącznie jedynie.

I psu trzeba dopomóc. A cóż mnie dopiero!

Bolesław Leśmian