W marcu nad ranem - Jerzy Harasymowicz

W marcu nad ranem

Najlepiej jest zbudzić się w marcu nad ranem,

kiedy cieniutkie, czarne widełki sadu przez wiatry wygięte

kiedy w niedalekim lasku śnieżyczki w najbielszych szatach

czekają na wschód słońca - by na tle czerwieni zmartwychwstać jak święte.

Z dachu, upite przez czarownice biedne polskie diabły w łapciach,

siedząc sztywno, zjeżdżają z łoskotem i znikają w ziemi.

W ogrodzie spoza zaspy uszy zajęcy widać jak ledwo otwarte wielkie nożyce.

Na oknie głowa kota, jak wielka furażerka, pilnie słucha, co dzieje się w sieni.

Jodły w mroku majaczą, ogrodu pilnują,

a z rynny jak z długiego starego buta, gdzie skąpiec chował pieniądze,

sypią się bez przerwy monety czerniejącą dziurą,

bo na odwilży lodowy buta spód spękał, życie zakończył.

I rozpoznać już można góry niskie jak dach chatki, nad którym wrony,

jak sczerniałe ze starości poszycie, wirują przy lada wietrze.

I widać już, jak pod oknem, po bieli,

skaczą pierwsze zielone trawki, to tu, to tam, jak świerszcze.

Jerzy Harasymowicz