To są słowa stworzone przeze mnie
z mojej krwi, z moich cierpień
przeze mnie stworzone.
Rozumiem, przyjaciele, wszystko rozumiem.
Dalekie głosy mieszają się z moimi,
a ja je rozumiem, przyjaciele!
To tak, jakbym chciał wzlecieć i przyszły z pomocą
skrzydła ptaków,
wszystkie skrzydła,
podobnie przybywają te obce słowa,
aby wyzwolić duszę z mrocznego pijaństwa.
Już świta i wydaje się,
jakby zelżał ucisk lęków,
co mi dławiły gardziel strasznym węzłem.
Z całą pewnością
zostały stworzone
z mojej krwi, z mojego cierpienia,
przeze mnie stworzone zostały te słowa.
Słowa na cześć radości, kiedy moje serce
było kwiatem płomienia,
słowa cierpienia, co przeszywa,
słowa instynktów, które gryzą,
słowa porywów, które grożą,
i nieskończonych pragnień,
i gorzkich niepokojów.
Słowa miłości, którą kwitnie życie,
niby czerwona ziemia pełna białych paproci.
Mój ból od dzieciństwa był krzykiem,
moja radość była zawsze ciszą.
Potem oczy
zapomniały o łzach,
wymiecione przez wiatr wiejący z wszystkich serc.
Powiedzcie mi więc, przyjaciele,
gdzie ukryć to przeszywające
szaleństwo szlochania.
Powiedzcie, przyjaciele, gdzie
ukryć ciszę, aby jej nikt i nigdy
nie dotknął oczami ni słuchem.
Nadejdą słowa, wtedy moje serce
niepowściągliwe niby groźba
pęknie od słów i wzbije się ich lotem,
i w heroicznej ucieczce zgarną je i porwą
szalone, poniechane, zapomniane wśród nich
jak martwy ptak przykryty ich skrzydłami
Pablo Neruda
przełożył Mikołaj Bieszczadowski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz