 |
| Alexandre Cabanel |
Powiedz i ty,
powiedz jako ostatni,
powiedz swą sentencję.
Mów –
lecz nie oddzielaj „nie” od „tak”.
Daj swej sentencji również sens:
daj jej cień.
Daj jej cienia dość,
daj jej tyle,
ile widzisz go wokół siebie
podzielonego między północ, południe i północ.
Rozejrzyj się wkoło:
patrz, jakie życie staje się w krąg –
przy śmierci! Jakie życie!
Prawdę powiada, kto cień wypowiada.
Lecz teraz kurczy się miejsce, gdzie stoisz:
dokąd teraz, rozebrany z cienia, dokąd?
Wznoś się. Po omacku.
Coraz cieńszy, coraz mniej poznawalny, delikatniejszy!
Delikatniejszy: nić,
po której opaść chce gwiazda:
by płynąć dołem, dołem,
gdzie siebie widzi, jak migocze: w wydmach
wędrujących słów.
Paul Celan
tłum. Feliks Przybylak
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz