Tarmosi mroźną garścią moje włosy
W ognistej sieci słońca lubię kroczyć
Rzucając sobie cień kraba pod nogi
U brzegu morza, słysząc ptasi lament
I kaszel kruka w zimowych badylach
Drży skrzętne serce i tryska krwią sylab
Spijając słowa przez nią wyszeptane.
Zamknięty w wieży słów, na horyzoncie
W maszerujących rzędach drzew dostrzegam
Rozmownych kształtów kobiecych szeregi
Dzieci o gestach gwiazd przez park biegnące.
Mogę cię stworzyć ze znaków korzeni
Spod hrabstw cierniowych, wymówić cię nutą
Dębowych wołań, samogłosek buków
Mogę cię stworzyć z przemówień strumienia.
Zegar zza donic z paprocią skanduje
Słowo godziny, nerw wskazówki nosi
Treść wokół tarczy, deklamuje rosę
A z dachu wiatry przepowiada kurek.
Mogę się ciebie w znakach łąk dosłuchać
Wymowna trawa sygnałem wysokim
Z robakiem zimy przedrze się przez oko.
Mogę cię ujrzeć w czarnych grzechach kruka.
Szczególnie kiedy wiatr październikowy
(Mogę cię stworzyć językiem pajęczym
Z jesiennych czarów, z walijskich wzgórz dźwięcznych)
Szturcha pięściami rzep zagonów głowy,
Mogę cię tworzyć z słów serca wyzbytych.
Już krew chemiczna, gnając sylabami
Z wyschłego serca, głosi rychły zamęt.
Brzeg morza w ciemnych głoskach ptaków skryty.
Dylan Thomas
przekład Stanisław Barańczak
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz