Myślę, że kiedyś przyjdzie umrzeć moim słowom.
Czas mi uśmiech zwycięski pośle mimochodem
podprowadzając moją pracę niewesołą
w stronę nieożywionej, sąsiedniej przyrody.
W przeszłości i w przyszłości, w tajemnicach bytu,
gdzie węszą astronauci, w przestrzeni podniebnej,
w żadnym morzu bezkresnym, w świecie niezdobytym
nie zobaczę już prawdy dla siebie pochlebnej.
Powinnością poety jest próba zeszycia
między duszą i ciałem rozerwanych brzegów,
gdzie talent będzie igłą, słowo ledwie nicią,
a śmierć jest kresem owych krawieckich zabiegów.
Josif Brodski
przekład Katarzyna Krzyżewska
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz