 |
| Antonio Capel |
W tym domu nie ma nikogo, w tym domu
jest święty spokój, niczyj krzyk, niczyj szept,
nic nie rozprasza ciszy; w oku cienie
przedmiotów się kłębią, okruchy zdarzeń,
fragmenty upadłego królestwa, zapisany
twą ręką, zmięty skrawek papieru w dłoni,
to krzesło, pusty wazonik, ten stół, obraz
na ścianie - w uszach tylko cisza dzwoni
na przerwę po końcu świata. Miałaś rację:
jest w nas, jest we mnie dalekie odludzie
i nie ma formy bardziej pojemnej
niż samotność: ciało, jedynie pustkę wokół
siebie mając, zajmuje w niej więcej miejsca
niż powinno, niż wolno mu zająć.
Tomasz Majeran
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz