Dla nas, tak jak dla innych Zbiegów, o czym nie wiemy,
Dla nas niezliczonych kwiatów, które liczby nie znają,
Dla zwierząt, które nie muszą pamiętać, a wiec nie pamiętają,
Jest tylko jedno Dzisiaj, dzień, w którym żyjemy.
Tak wielu usiłuje powiedzieć Jeszcze Nie teraz,
I nim przypomni sobie słowo Jestem – umiera,
Jeśliby tylko mogli, chcieliby choć bodaj w marzeniach
Zagubić się w Historii i szukać w niej zapomnienia.
Kłaniając się na przykład z wdziękiem staromodnym
Flagom w barwach właściwych i w miejscu dogodnym,
Mamrocząc, jak starożytni, kiedy po schodach biegną,
O Moim i o Naszym, o Ich i o Jego.
Tak jakby Czas wciąż jeszcze był tym, czego pragnęli,
Jak kiedy wiele posiadał i mógł wszystkich obdzielić,
Tak jakby byli w błędzie i żałowali szczerze
Tego, że już naprawdę sami nie chcą należeć.
Nie dziw więc, że tak wielu z żalu w mrok śmierci się kryje,
I nie dziw, że są tak samotni w chwili konania;
Nikt nie lubi, nie wierzy kłamstwu, przed którym się wzbrania:
Że inny Czas ma życie, które żyje.
Wystan Hugh Auden
przełożył Jerzy S. Sito
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz