W czarnym, bezdusznym żarze (fragment Tumora Mózgowicza) - Witkacy

Witkacy - Pocałunek mongolskiego księcia na lodowej pustyni

W czarnym, bezdusznym żarze 

(fragment dramatu "Tumor Mózgowicz")

W czarnym, bezdusznym żarze

Spocone cielsko dusi mnie i gnębi.

Tak bóstwo nieznane mnie karze

Za czyny świetlistych gołębi.

Gołąbki białe, marzenia dziewczynki

Na mokrej trawie zwałkonione świnki.

Tyś jeden, a ich jest tysiące.

Chciałabym ciał mieć tyle, ile myśli,

A każde ciało by kochanków miało

Tyle, co liczb jest choćby w alef-zero.

O, otchłań niedosiężna słóweczka: dopiero,

O, karki rozbyczone, korzące się i gnące.

Chciałabym czarne, przepalone żądze

W błękitne zawrzeć miesiące.

Zawrzeć na wieki więzienia wrzeciądze,

Które zbudował na bezdrożach świata

Jakiś zwycięski tytaniczny bóg:

S. I. Witkiewicz 

(Witkacy)