Gdy byłem młody, lubiłem żeglować
wzdłuż dalmatyńskich wybrzeży. Wysepki
z fal wynurzały się, na których rzadko
siadał ptak łupu spragniony; wysepki
pokryte algami, śliskie, w słońcu były piękne
jak szmaragdy. A gdy je unicestwiały
fale przypływu i noc - wtedy żaglówki
szły na pełne morze, płynąc po bezwietrznej,
by umknąć zasadzkom. Dziś moje królestwo
jest tą ziemią niczyją. Dla innych zapala
przystań swe światła; mnie na pełne morze
znowu wypycha duch nieposkromiony
i to bolesne ukochanie życia.
Umberto Saba
tłum. Józef Wittlin
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz