Czasami wracam myślami
do okna na drugiej półkuli
i patrzę na drzewo
które traci liście
jeden po drugim
zanim wszystkich nie zdmuchnie północny wiatr.
Myślę
o rzeczywistej samotności człowieka
która nie jest wcale tak wielka
w porównaniu do martwej przyrody.
Mimo wszystko wierzymy
że ktoś może usłyszeć nasze zawodzenie.
A niczego tak bardzo nie pragnę
jak nadziei
że nie jesteśmy igraszką w ręku ślepca
który szaleje z nieszczęścia
w pustym wszechświecie.
Marek Skwarnicki
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz