Nieszczęście - Włodzimierz Wysocki

Nieszczęście

Gdy Nieszczęście niosłam swe

Po wiosennej kruchej krze,

Lód pode mną złamał się, po czym pękł jak szkło, -

Dusza, płacząc cały czas,

W dół runęła, niczym głaz,

A Nieszczęściu ostry lód nie dał pójść na dno.

I od tego właśnie dnia

Znów wędrówka moja trwa, -

Me Nieszczęście szuka mnie, szuka w noc i w dzień, -

Że nie wciągnął mnie nurt fal,

Wie jedynie leśna dal

I pokryty dzikim mchem zapomniany pień.

Komu z nich dziękować mam?

Jak dowiedział się mój Pan?

Ktoś na pewno zdradził mnie, ktoś mnie wydał mu, -

I Nieszczęście z biegiem lat

Odnalazło jego ślad,

Gdy po świecie szukał mnie do utraty tchu.

Wreszcie siodło z konia zdjął,

Objął mnie, na ręce wziął,

I Nieszczęście jego łzom przyglądało się...

Krótko ze mną zostać mógł,

Znów przemierza setki dróg,

A Nieszczęście odtąd już nie opuszcza mnie.

Włodzimierz Wysocki

tłum. Marlena Zimna