XI
Złóż po ludzku śpiącą głowę
Na ramieniu mym, niegodnym wiary,
Kochana; czas i gorączka
Wypalą piękno jednostkowe
Wykaże dziecka nietrwałość:
Jednak niech leży po świt szary
W ramionach moich ta żywa
Istota, śmiertelna, grzeszna,
Ale dla mnie doskonałość.
Dusza i ciało są bez granic:
Kochankom, którzy omdleją
Na zaklętych a wyrozumiałych
Zboczach jej, niepomnym na nic,
Venus wizję sympatii zsyła
Nadprzyrodzonej, bez końca,
Wszechmiłości z wszechnadzieją;
Gdy abstrakcyjne olśnienie
Wśród lodowców i skał ascetę
W zmysłową ekstazę wtrąca.
Pewność i wierność, gdy zegar
Wybił północ, jak wibracje
Dzwonu przebrzmią; już się modnych
Obłąkańców wrzask rozlega
Nudny, pedantyczny: wszystko,
Co wieszczą złowróżbne karty,
Każdy grosik należności,
Spłacone będzie, lecz z tej nocy
Żaden szept, myśl, pocałunek,
Oka błysk nie śmie być zatarty.
Piękność, północ, wizja kona:
Niech ukażą ci świtu podmuchy
Miękkie wokół śpiącej głowy
Dzień tak słodki, że zachwycona
Źrenica i tłukące serce
Śmiertelności będą mieć dość; i
Niechaj w południa posuchy
Żywią cię siły bezwiedne,
A przez noce zniewag przechodź
Pod pieczą ludzkich miłości.
Wystan Hugh Auden
przełożył Robert Stiller
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz