Zawsze było mi drogie to samotne wzgórze
i ten żywopłot, co prawie zamyka
przed wzrokiem najdalszy kraniec horyzontu.
Ale gdy siedzę i patrzę, wyobrażam sobie
hen, gdzieś poza nim, bezkresne przestrzenie,
nadludzkie cisze i najgłębszy spokój,
którego otchłań nieomal mnie trwoży. I słysząc
szelesty wiatru wśród łodyg, owo właśnie
bezkresne milczenie do tego odgłosu
przyrównuję: i myśl mnie nachodzi
o wieczności, o czasach umarłych, i o teraźniejszym,
żywym, i o jego brzmieniu. Tak oto
moja myśl tonie w ogromnym bezmiarze,
i słodko mi jest być rozbitkiem na tym morzu.
Giacomo Leopardi
przełożył Ireneusz Kania
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz