Poezje. Wstęp do przyszłej książki
Melancholię zastępuję odwagą, wątpliwość pewnością,
beznadzieję nadzieją, nikczemność dobrem,
lamenty poczuciem obowiązku, sceptycyzm ufnością,
sofizmaty chłodnym spokojem, pychę skromnością.
Geniusz jest gwarantem praw serca.
Człowiek nie jest mniej nieśmiertelny niż dusza.
Wszelkie myśli źródło mają w rozumnej świadomości.
Braterstwo nie jest mitem…
Nie akceptuję zła. Człowiek jest doskonały. Dusza nie
upada. Postęp istnieje. Dobro nie pozwala się wyrugować.
Antychryści, oskarżający aniołowie, wieczne męki, religie
są wynikiem zwątpienia…
Człowiek jest dębem. Natura nie zna nic równie silnego.
Wszechświat nie musi ubezpieczać go i bronić…
Człowiek wie, że panowanie jego nie ma kresu i że wszechświat
ma swój początek. Wszechświat nie wie nic:
to co najwyżej myśląca trzcina…
Człowiek jest poskromicielem chimer, nowością jutra,
porządkiem, o którym huczy chaos, przedmiotem pojednania.
Osądza on wszystkie rzeczy. Nie jest głupcem. Nie jest dżdżownicą.
Jest depozytariuszem prawd, zbieraczem sprawdzalnych przeświadczeń,
jest dumą, nie wyrzutkiem wszechświata. Gdy się poniża, chwalę go.
Gdy sam się chwali, sławię go tym bardziej…
Myśl jest równie przejrzysta jak kryształ…
Poezja powinna mieć na celu praktyczną prawdę. Wyraża ona
związki zachodzące pomiędzy pierwszymi zasadami a wtórnymi
prawdami życia.
Faust, Manfred, Konrad są pierwowzorami. Nie są to jeszcze typy
rozumujące. Lecz są to już typy działające …
Comte de Lautreamont
przekład Artur Międzyrzecki
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz