Krasowy narcyz. Syn słońca. Syn Narcyza,
Narcyzowego syna. Sam też jest słońcem.
Ten, który oglądał oblicza ludzi,
zwierząt, przedmiotów… Oblicze świata. Morze
trawy. Łódź obłoków na falach krasowych
grzbietów. Zagadkowy uśmiech kobiety.
Łzę w oku. Rękę, która chwyciła
za nóż… Ten, który przeglądał się w lustrze.
Zaślepiony blaskiem własnego, słonecznego
światła, nigdy nie widział swojego
prawdziwego, także w ciągu dnia mrocznego
oblicza. Oblicza, które inni,
którzy je oglądali i się w nim przeglądali,
widzieli.
Josip Osti
przełożyła Katarzyna Szproch
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz