 |
| Sigillaria elongata |
Kiedy stoi twarzą do ściany
tak blisko jakby ją chciał uściskać
rozsuwają się pęknięcia muru
rdzawe rysy pulsujących naczyń
rozdzielają łączą nowe lądy
wydźwignięte z niepamięci
z dna bezsennych mórz
sigillaria splątane lasy losów
stają się jednością
wszystkie naraz
w mgnieniu oka
powrót
poprzez wszystkie trwogi zachwyty
wszystkich istot żywych
do pierwszego dnia
gdy owoce pokus doskonałych
jabłka z wiadomego drzewa
biją głucho w ziemię
deszcz grad
werbel
w mgnieniu oka
grom
rozłupana kość ciemności
na nowo urodzony chaos
kiedy jeszcze stoi
pod ścianą
Bogdan Ostromęcki
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz