Wieczór - Anna Piwkowska

Dariusz Ślusarski - Ukryte pragnienia

Wieczór

Kiedy już to wszystko zobaczyli:
zarys grabowych alei na chwilę przed brzaskiem,
szare wiewiórki w parku wzbijające mgły oranżowych liści,
październikowe słońce świecące ostro i nisko,
ulice Manhattanu i kawiarnie Orleanu,
babie lato w Chinach gdy jedno z nich
patrzyło na dziecko bawiące się starym sznurkiem,
a drugie na innym kontynencie karmiło szarego wróbla,
kiedy przestudiowali historię i filozofię,
napisali pieśni i reportaże piękne jak pieśni,
umierali, podnosili się, widzieli śmierć innych,
pracowali ciężko nad frazami i słowami,
wątpili, czekali na znak, znaku nie było,
i gdy dopadała ich radość, że już na pewno nie ma odpowiedzi
więc można usnąć, odpocząć, przestać pytać,
gdy znowu pytali, powtarzali chwilo trwaj
bo popielate są kostiumy i rękawiczki,
przykurzone sandały, kolorowe ołówki,
a także wino i wieczorne zmęczenie,
zatrzymali się i zrozumieli, że nadeszła starość.
Wtedy stanęli przed nami w wielkiej sali
trzymając w rękach miękkie mikrofony: zielony i szafirowy.
Sala milczała w oczekiwaniu na słowa, które mieli powiedzieć.
Powiedzieli, że lato minęło, minęła jesień,
szron pokrył różane ogrody. Białe wilki odeszły na północ,
ptaki na południe. Wszyscy klaskali.
A potem ona uśmiechnęła się do niego i coś szepnęła,
odkładając na dębowy stół swój szafirowy mikrofon.

Anna Piwkowska