Gwoli radości przyjmij z moich dłoni
Drobinę słońca i drobinę miodu:
Nie uwiązaną któż odwiąże łódź?
W futrzanych butach któż usłyszy zjawę?
W przepastnym życiu któż pokona lęk?
Co nam zostaje - tylko pocałunki,
Całe kosmate niby małe pszczoły,
Ginące w chłodzie, gdy opuszczą ul.
Szemrzą w gęstwinie przezroczystej nocy,
Ojczyzną ich przepastny las Tajgetu,
Ich karmą jest - miodunka, mięta, czas.
Gwoli radości przyjm mój dziki dar,
Suchy naszyjnik z małych martwych pszczół,
Tych które w słońce przemieniły miód.
Osip Mandelsztam
przełożył Adam Pomorski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz