Karczma - Bolesław Leśmian

Stanisław Grocholski - W karczmie

Karczma

Między niebem a piekłem, wśród słynnych bezdroży,

Które lotem starannie pomija duch boży,

Stoi karczma, gdzie widma umarłych opojów

Święcą tryumf swych szałów pijackich i znojów.

Skąpiec, co mrąc, ostatnie połknął ametysty,

Znajdzie tu za dwa grosze nocleg wiekuisty -

I zbrodniarz, co w błysk noża zachował swą wiarę,

Zdoła tutaj niejedną nadybać ofiarę -

I nierządnica, sennym wabiąca pachnidłem,

Brwi nabytym w tej karczmie barwi błękitnidłem,

By się mizdrzyć do cieniów jakiegoś tłuściocha,

Co po śmierci w tych barwach lubieżnie się kocha.

I są w karczmie grajkowie, stłoczeni w kapelę,

Co dbają o pląs cieniów i o ich wesele,

A grają im takiego szczękacza - brzękacza,

Że karczma z tancerzami w otchłań się zatacza,

I przyzbą przytupując, wstrząsa tłum ich dziki,

Aż im w ślepiach migają te krwawe świerszczyki!

Jedna tylko za piecem ukryta starucha,

Mać pięciorga wisielców - tej wrzawy nie słucha

I pośmiertnie skułona, śni sobie po cichu

Cuda pierwszej miłości, spełnionej na strychu,

I zawzięcie słodkiemu oddana wspomnieniu,

Gra polkę - wytrzykąta na rdzawym grzebieniu.

Bolesław Leśmian