Prośba o pustynię - Julian Tuwim

Salvador Dali

Prośba o pustynię

Już ja z ziemi nieba nie widzę

Już i gwiazdy na mnie nie wejrzą

Sprawiedliwy! wydaj mi wizę

Na pustynię najpustynniejszą

Żebym bez trwogi i pogardy

Ale z nadzieją i miłością

Mógł wznieść oczy w bezmiar otwarty:

Wieczną prawdą świecący kościół.

Żeby nocą usiedli przy mnie

Nowi bracia moi - szakale,

I zwierzęco dysząc na zimnie

Ciepło do mnie pomrukiwali.

A ja z bladym nad głową krążkiem,

Najszczęśliwszy w świecie uchodźca,

Zapomnianą otworzę książkę,

Gdzie Syn skonał dla prawdy Ojca.

Pod tą czystą nocą ogromną

W ludzkie strony zawyją żalem

Zrozumieją - i nie zapomną

Moi nowi bracia, szakale.

Wzniosą oczy, nowe i inne,

W moje spojrzą wiernie i ufnie

I z tej czystej nocy pustynnej

Gwiazda spadnie - i nie wybuchnie.

Julian Tuwim