świadkowie czasu co mieni się w wodach
przelotnie patrzą ze wzgórz wiekuistych
na chmur odbicia i wrzeciona śliskich
ryb zabłąkanych w podwodnych ogrodach
w głębinach morza nie wydanych wiatrom
o pierwszych drzewach śni skrzydlaty przybysz
tutaj i teraz w niemym oku ryby
które jak pryzmat przełamuje światło
i w oku ptaka teraz widzi ryba
po wielkim deszczu siedmiobarwną tęczę
zielono świecą wzgórza wiekuiste
jak wody czasu zimne i przejrzyste
morzu na powrót przywrócone deszczem
co nas zatapia i co nas porywa
Bohdan Zadura
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz