i ku złoconym brzegom ust nie schylić chciwych!
O, mieć serce żądz pełne, pragnień pełne żywych,
i przejść przez życie cicho, z podniesioną głową,
i ani razu usty nie dotknąć pucharu!
O, mieć w ręku ten kielich, umierać z pragnienia,
czuć, jak życie tętniące idzie gdzieś przez pola,
słyszeć, jak rozśpiewana ludzka poszła dola,
słuchać, jak serce krwawe kona z utęsknienia,
i ani razu ust spieczonych nie ochłodzić!
O, mieć w ręku rozkoszy czarę i bez skargi
nieść ją przez całe życie spokojnie i chłodno
i twarz mieć skamieniałą, jak niebo — pogodną...
Choć krew się z bólu ścina, choć drżą spiekłe wargi —
ani razu nie zwilżyć ust i pragnąć skonać!
Kazimiera Iłłakowiczówna
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz