Mówiłem - Zielone oczy to czarownic przywilej!
Śmiała się: - Jakże chciałabym stać się czarownicą!
Powiedz: Skazałbyś mnie na śmierć na stosie?
znów zbliżała do mnie smagłe lico
i wołała: - Zgadnij!
Siedem żeber mam, czy też osiem?!
Nie od razu żem rachunku dokonał ...
czy odwagi mi nie starczało
- bo zielonooka dziwożona -
czy zawiniła mych słów niedoskonałość ...?
Tyle że otwierała mi chętnie swe ramiona,
ale tego było o wiele za mało!
Jakież były jej oczy naprawdę?
W cieniu brązowe,
w mżącym świetle błękitnawo-siwe,
w pełnym słońcu - złociste ...
Kiedy brałem w dłonie jej głowę,
zamykała powieki: - moje oczy są nieprawdziwe!
nigdy się nie dowiesz, jakiej są barwy,
jeśli przedtem ust mych nie natrze lubystek!
I dopiero gdym zdobył czarodziejskie ziele
i uwarzył
na ogniu, który płonie u Wenus ołtarzy,
pozwalała mi poczynać coraz śmielej,
ażem oczy jej zdobyć się odważył.
Serce tłukło się alarmowym dzwonem,
wiatr na mych ustach zastygnął,
rozpalonymi igłami kłuło w żyłach,
włosy zajęły się płomieniem,
więc w przerażeniu zawołałem - Gore!
Wtedy oczy zielone
szeroko otworzyła -
nareszcie umowny sygnał
że droga stanęła otworem.
Powędrowałem za zielonym światłem,
już ufny że na drugą stronę przejdę
i policzyłem,
to już było teraz całkiem łatwe ...
Żeber po każdej stronie miała siedem!
Józef Łobodowski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz