Siedziała w knajpie "Wenus na ziemi"
ponad kieliszkiem pełnym - łez.
Przyszedł i oparł na jej kolanach
kudłatą mordę bezdomny pies.
Pies miał - to śmieszne i bardzo dziwne -
ślepia tak bardzo po ludzku piwne.
Jak ja.
Głaskała łeb ciemny, kudłaty,
tulący się do ciepła jej kolan,
łeb bezimienny, mokry od deszczu,
zimny od wiatru z ciemnego pola.
Pies miał - to śmieszne i bardzo dziwne -
ślepia tak bardzo po ludzku piwne.
Jak...
Licho wie - czyj, licho wie - skąd.
To pies czy bies na czterech nogach?
Łagodny u jej stóp jak baranek,
owca zbłąkana na ciemnych drogach.
A miał - to śmieszne i bardzo dziwne -
ślepia tak bardzo po ludzku piwne.
Jak ja.
Gdy odsuwała go od swych kolan,
patrzył jej w oczy z lękiem i smutkiem,
jak gdyby nigdy pies nie był psem.
Jak Boga kocham - śmieszne i dziwne -
skąd u psa ślepia po ludzku piwne.
Gdy znów głaskała kosmaty łeb,
mrużył z rozkoszy okrągłe ślepia.
I w piersi psiej grało psie serce,
jak pogrzebany w kudłach fortepian.
Słyszysz - to śmieszne i bardzo dziwne -
serce i ślepia po prostu piwne.
Po ludzku piwne.
Siedziałem obok. Milczałem patrząc.
Kieliszek szklił się pomiędzy nami.
Być może ona nie wiedziała tego,
że pies patrzył na nią moimi oczami.
Patrzył i patrzył. To bardzo dziwne.
Ale nie śmieszne - psie ślepia piwne.
Te oczy piwne.
Po ludzku.
Tadeusz Kubiak
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz