Gdy wiatr i deszcz - Thomas Hardy

Gdy wiatr i deszcz

Ci tam, stojący przy pianiście –

On, ona wszyscy: sopran, tenor,

Bas; ulubione ich piosenki;

Świece wbrew cieniom

Jasne, wbrew dniom żywe dźwięki… -

Czyż ktoś im rzekł, że lat bieg… -

Jakim tłumem kołują, lecą chore liście!

Ci tam, przycinający krzewy –

Starsi i młodsi – brzegi ścieżek

Oczyszczający z mchu starannie;

Warstewka świeżej

Farby na ławkach i altanie… –

Czyż ktoś z nich zgadł, że bieg lat bieg lat… -

Spójrz, spójrz, jak tną skrzydłami białe mewy!

Ci, na polanie w dzień gorący –

Chłopcy, dziewczęta – obrus w cieniu,

Śniadanie wydobyte z koszy –

I, w rozbawieniu,

Śmiech, kiedy pies wiewiórki płoszy… –

Czyż ktoś im rzekł, że lat bieg… -

Mur odarty z róż, z resztek ich przegniłych pnączy.

Ci tam, z ufnością tak olbrzymią –

On, ona wszyscy – przez trawniki

Nowego domu taszczący stół, kilim

Dwa foteliki –

Co najlepszego w życiu zgromadzili… –

Czyż ktoś z nich zgadł, że bieg lat… -

Deszcz spływa w rowki liter w kamieniu, ich imion.

Thomas Hardy

przełożył Stanisław Barańczak