Król - Adam Zagajewski

Józef Czapski - Autoportret

Król

pamięci Józefa Czapskiego

Był już bardzo stary. Ale umysł wciąż niezwykły.
O pewnej znajomej (równie niemłodej jak on):
"To sławna petersburska piękność; przyjrzyj się jej twarzy."
Wciąż malował. Żył. Pisał i myślał.

Znał Annę Achmatową. Rozmawiał z de Gaulle'em,
Andre Malraux też zwrócił na niego uwagę.
Gide rozczarował go (swym paryżanizmem).
Pomagał biedakom, choć sam był biednym hrabią.

Był tak wysoki (i dobry), jakby natura,
dumna z siebie - wystawiła go na pokaz.
Mary McCarthy spostrzegła go kiedyś w tłumie
w muzeum i zapisała: oto sprawiedliwy.

Pasjonowało go piękno. Ale brzydota, ból,
były nawet bardziej obecne w rozmowie -
chociaż on, wydaje się , nie zaznał ich wiele
(lecz czy naprawdę możemy być tego pewni?).

Czym jest ta chwila, kiedy objawia się boskość?
Skąd możemy wiedzieć, skoro mówimy o niej
wyłącznie w czasie przeszłym lub przyszłym(z nadzieją!).
Mówimy o niej, będąc już w innym kraju,

tak jakby dziki ekspres, który nas unosi,
nie chciał się zatrzymać na małej , cichej stacji,
nazywającej się Piękno, ponieważ
miejscowość ta jest dlań zbyt niepozorna.

Adam Zagajewski