Widzisz tę konchę, co pod niebem z fali,
Rzucona w głębi oceanu toni
Ona, gdy fala o jej pierś dzwoni,
Skargą boleści swojej się nie żali,
A tylko w głębi cichą łzę uroni;
W sobie zamknięta, jak w zbroi ze stali,
Łzy zmienia w perły, które rybak goni.
I ty, zrodzony na tym łez padole,
Ukryj zazdrośnie w głębi serca bole;
Niech tłum w twej duszy burzy nie odgadnie,
A tylko spokój czyta na twym czole;
Duma milczenie niech na usta kładnie,
A znajdziesz perły w sercu - na dnie.
Stanisław Korab-Brzozowski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz