Nowe Wyzwolenie - Prolog - Witkacy

Nowe Wyzwolenie - Prolog

Płomień mi daj, Tyfonie:

O czarny kant wieży rozbiłem serce

I zgasła lampa,

Co za kratą płonie.

A w kącie stoją maskowi morderce

I bronią króla,

Który jadem zionie.

Wchodzę - sztylety za mną okna mi rozwarto,

I czarny Anioł mignął w dalszej sali.

Olbrzymie lustro, i sześć świec się pali,

PREZES: Trucizno - jestem katem.

DUSZA: Jestem twoim bratem.

Zagasły świece i deszcz w rynnach dzwoni.

Jestem tu? W sali?

Nie, to strach mnie dusi,

A obłęd mnie woła: do broni! do broni!

I widzę, widzę, najwyraźniej widzę, jak ktoś drzwi uchyla.

I sześciu drabów z obcęgami tłoczy...

I sześciu drabów w zwierciadlanej sali

Rwie mi cęgami me bezsenne oczy.

Gdym się zbudził, cisza była wkoło.

Tylko ulewa po rynnach wciąż dzwoni.

Na oknie widzę, najwyraźniej widzę:

Jesienną muchę czarny pająk goni...

Witkacy