Byłem tak blisko Twojej twarzy, że zatrzymałaś mnie w objęciach powiek.
Byłem tak blisko Twoich piersi, nieruchomych jak przycichły zamęt.
Byłem tak blisko Twojego brzucha, pulsującego rytmem podziemnych rzek krwi.
Byłem nami w Tobie, byłaś we mnie nami, byliśmy w sobie przerażeni i szczęśliwi z
utraty poczucia granic własnego ciała.
Byłem w tym głosie, w którym – zdumiony – rozpoznawałem swój głos.
Byliśmy tak blisko w milczeniu, szukając siebie, niepewni, czy
wzięliśmy całe swoje istnienie we wszystkim.
Odnajdując się w sobie byliśmy jedynym sobą, we wszystkich
stronach życia tak jedynie tacy sami.
Jacek Bieriezin
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz