 |
| Erica Hopper |
Stary Goethe to znał:
czerwieniejące dzikie wino pełne milczącej mądrości roślinnej,
poza tym wspomnienie jakiejś wąskiej i białej
dłoni kobiecej o długich muzycznych palcach.
Stary Goethe to znał: cień łamiący się ze światłem
I plama słońca całująca jabłko leżące na stole,
i powolne odchodzenie w niebieskość.
Stary Goethe to znał:
każdy jest tylko przypadkowym i nieznanym
przechodniem i każdy niesie sam ciemność
swojego smutku i światło swojej radości.
Każdy zamyka drzwi za sobą i już nie wraca.
Włodzimierz Słobodnik
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz