To właśnie Śmierć, o żalu, ludziom żyć pozwala,
To cel każdego życia, jedyna podpora,
Co jak eliksir dźwiga nas wzwyż i upaja
I daje nam odwagę kroczyć do wieczora.
Skroś burzę i wichurę, i boleść, i nędzę
To błysk jasny nadziei w naszej czarnej doli,
To jest słynna gospoda zapisana w księdze,
Gdzie każdy może spocząć, jeść i pić do woli.
To Anioł, który trzyma w swych dłoniach magicznych
Nasz sen i dar jedyny marzeń ekstatycznych,
Który mości nędzarzom aksamitne łoża;
To jest mistyczny spichlerz, odpust ostateczny,
To jest sakwa biedaka, jego schron odwieczny,
Brama otwarta w niebios błękitne przestworza.
Charles Baudelaire
przekład Maria Leśniewska
Trudno mi było wybrać dziś coś z Baudeliare`a, coś co mogłoby mi się specjalnie spodobać. Podobają mi się wszystkie jego wiersze, za magiczne obrazowanie, bardziej impresjonistyczne niż ziemskie. Wydaje mi się, że jego wiersze to jakby malowane słowem obrazy. Pełne kolorów i słów, do mnie, wzrokowca przemawiają niezwykłą wręcz paletą barw. A że śmierć nędzarzy, to tak jakby o mnie, więc czemu nie?
OdpowiedzUsuńWiesz, że ja kiedyś nie cierpiałam Baudelaire'a? To nawet nie tak... Ja się go zwyczajnie bałam!:) Był mi obcy, bo przerażał mnie bezkompromisowością i odwagą w nazywaniu rzeczy po imieniu - a ja wolałam mgiełkę niedopowiedzeń, zamglone kontury i omijanie pewnych tematów przez zręczne lawirowanie między nimi.
OdpowiedzUsuńA potem się w nim zakochałam i trwam w tej miłości..:)
I teraz druga kwestia:
Nie licytujmy się, kto jest większym nędzarzem, bo przegrasz:) Umiesz czerpać piękno z tego wiersza, a mnie otwiera on wrota do obsesji pt. Meditatio Mortis [wrrr] Nie stać mnie nawet na pewne uwierzenie w niebyt; obcy jest mi Epikur ze swym "dopóki jesteśmy, nie ma śmierci, a gdy ona przychodzi, nie ma nas". Ergo? Tchórzliwie umieram każdego dnia wciąż w charakterze wahadła - raz w tę, raz we w tę.
Pfff...
Szczęśliwy Baudelaire, szczęśliwy Ty.
Pozdrawiam, szczerze zazdroszcząc Wam wiary:)