Konie narowiste - Włodzimierz Wysocki

Konie narowiste

Nad urwiskiem nad przepaścią śnieżną zamieć przeganiając

Na złamanie karku gnam nahajką konie poganiając

Już brakuje mi powietrza, wiatr i mgłę łapczywie piję

I z zachwytem dzikim wołam: nie przeżyję, nie przeżyję...

Trochę wolniej, wolniej konie, dokąd rwiecie cwałem

Co tam wam czarne wodze i bat

Takie mam konie narowiste jakie sam wybrałem

Życia mi trochę żal, pieśni żal, co za świat

Koniom woda i sól

Pieśniom miłość i ból

Ile czasu los da

Może dzień, może dwa...

Mogę zginąć, wicher zmiecie mnie z otwartej życia dłoni

Kiedy sanie mnie poniosą mroźnym świtem wśród śnieżycy

Każde kopyt uderzenie oszalałych w biegu koni

Jednak zbliża mnie do celu, do ostatniej już granicy...

Ja zdążyłem, bo do Boga każdy kiedyś zdąży w gości

Czemu chór anielski ochrypł, czy z zazdrości czy z miłości?

Czy to dzwonek ciągle dzwoni aż zanosi się od łkania

Czy to ja daremnie wołam, własny los ścigając w saniach...

Włodzimierz Wysocki

w tłumaczeniu Romana Kołakowskiego