jestem z gruszanego drewna
dziesięć słoi we mnie śpiewa
takam śpiewna
mam kornika
tylko muszę go zamykać
bo ucieka
i chwałę
na wszystko cała
tyle jej we mnie
a dawniej też tu stałam
tylko byłam mała
i przyszły po niego biesi
borute
z ogniem na butach
i mniemiec
wtedy
mój kornik chciał uciec
odtąd zamykać go muszę
on we mnie już
wcale nie gryzie
ni tu ni tam
ni nigdzie
w maju
pod żółtym deszczem
słowika pieszczę
i wtedy wszystkie słoje
stają się jak nie moje
czekam
gdy on zakląska
że z piersi mej
gałązka
wystrzeli w pączkach
i pocznę się zielenić
listkami gruszanymi
wetknę w ziemię stopy bose
każdą w korzeń się rozrosnę
dwakroć chwała tryśnie ze mnie
życie drzewem świętość drewnem
a słowik będzie na zmianę
śpiewał z gruszą kochał pannę
och
co to?!
kornik umknął
tą niezatkaną dziurką –
opuścił dom swój święty
przez plecy
które mi pękły
i nikt już we mnie nie mieszka
jeno
samotność wieczna
o
idą
kwiaty niosą
dziś będę matką boską
Stanisław Swen Czachorowski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz